Półwysep Salentyński – Penisola Salentina lub Salento, to południowo-wschodnia część Półwyspu Apenińskiego. Jest to również tak zwany „włoski obcas”, leżący pomiędzy Morzem Jońskim a Adriatykiem. Inna równie ciekawa nazwa Półwyspu to „włoska Jamajka”. Salento zdecydowanie zasługuje na miano zupełnie odrębnego regionu Włoch.
Mieszkańcy Półwyspu Salentyńskiego różnią się od mieszkańców Apulii pochodzeniem, jak i bardzo specyficznym dialektem. Krajobraz Salento to połączenie dwóch najważniejszych składników natury, a mianowicie wybrzeża oraz wody. Co ciekawe, starożytni Grecy nazywali te tereny „ziemią dwóch mórz”. Krajobraz półwyspu tworzą rozległe doliny oraz wzniesienia terenu nazywane – serre. Oto 10 propozycji najlepszych miejsc, na udane wakacje w regionie Salento.
Skorzystaj z Booking.com gdzie znajdziesz najlepsze hotele i apartamenty
Potrzebujesz samochodu podczas wakacji, zarezerwuj z Booking.com lub przez discovercars.com
Wyszukaj najlepsze Kempingi z Suncamp.pl
Promy zarezerwujesz z DirectFerries.com
Najlepsze oferty na bilety lotnicze znajdziesz tutaj
Ciebie to nic nie kosztuje, a ja pozyskam środki na następne artykuły. Z góry Ci dziękuję!
Porto Selvaggio – park krajobrazowy w Salento
Parco naturale Porto Selvaggio e Palude del Capitano to park krajobrazowy obejmujący swym zasięgiem fragment wybrzeża nad morzem Jońskim. Linia brzegowa jest tu wyjątkowo poszarpana, pełna uroczych zatoczek oraz niewielkich przylądków. Wybrzeże tworzą skały wapienne, które porastają sosny oraz niska typowa dla tych terenów roślinność śródziemnomorska. Na terenie Parco naturale Porto Selvaggio e Palude del Capitano znajduje się również zatoka Uluzzo z jaskiniami wapiennymi.
La Valle d’Itria
Dolina d’Itria – La Valle d’Itria to teren głównie równinny, obejmujący miasteczka Noci, Alberobello, Locorotondo, Cisternino, Ostuni oraz Martina Franca. Na niewielkich wzgórzach powstały klimatyczne miejscowości ze śnieżnobiałą zabudową, bardzo charakterystyczną dla tego regionu Włoch. Dolina d’Itria słynie z rozległych winnic, pastwisk na których można podziwiać lokalne osiołki odmiany Martina Franca oraz gajów oliwnych, z których powstaje wyśmienita oliwa z oliwek, uznawana za jedną z najlepszych we Włoszech. Bezsprzecznie sercem La Valle d’Itria jest miejscowość Alberobello, słynąca z niesamowitych, baśniowych domków zwanych trulli. Im bliżej miasteczka, tym ich coraz więcej, zarówno tych zamieszkałych i odnowionych, jak i tych całkowicie opuszczonych.
Maruggio
Maruggio to typowo turystyczna miejscowość, leżąca w regionie Apulia, w prowincji Terent, około 2 km od morza i miejscowości Campomarino. To właśnie w Campomarino turystyka rozwija się najbardziej. Miejscowość słynie z czystego morza, ładnej plaży oraz portu. Miejscowość Maruggio słynie głównie z produkcji oliwy z oliwek oraz wyjątkowego wina Primitivo. W miasteczku Maruggio warto zobaczyć między innymi: XV – wieczny kościół San Giovanni Battista fuori le Mura, XVI – wieczny kościół Sant’Eligio, kościół Santa Maria del Tempio oraz wiele innych budynków sakralnych. Na uwagę zasługują również: XVI – wieczny Longo’s Palace, Armieri’s Palace z XVII wieku oraz dwa pałace XIX-wieczne: Massafra’s Palace, oraz Morleo’s Palace.
Santa Maria di Leuca – sam koniec Salento
Santa Maria di Leuca, w skrócie Leuca, to miejsce, gdzie kończy się włoski ląd. Jest to najbardziej na południe wysunięty element „włoskiego obcasa”. Warto się tam wybrać z miejscowości Otranto, drogą numer SP358 prowadzącą wzdłuż wybrzeża aż do samej miejscowości Santa Maria di Leuca. Miasteczko słynie z ładnych, starych willi oraz latarni morskiej. Latarnia działa praktycznie bez przerwy od 1866 roku, emituje 3 wiązki światła, które są widoczne z nawet 40 km. Do roku 1937, zanim latarnia przeszła na zasilanie elektryczne, była zasilana ropą. Co ciekawe, na wysokości Santa Maria di Leuca łączą się wody dwóch mórz: Morza Jońskiego oraz Morza Adriatyckiego. Przy sprzyjających warunkach i odrobinie szczęścia, stojąc na najdalej wysuniętym punkcie lądu, można zauważyć granicę, gdzie mieszają się wody tych dwóch mórz. Morza różnią się delikatnie swoją barwą, która jest efektem spotykania się dwóch prądów morskich z Canale d’Otranto oraz z Zatoki Taranto.
Gallipoli – perła Salento
Włosi nazywają Gallipoli „perłą Salento”. Wyjątkowo atrakcyjne położenie miasta Gallipoli było bezpośrednią przyczyną długiej historii, bogatej w sporą ilość bitew oraz najazdów. Korzenie miejscowości Gallipoli sięgają starożytności oraz czasów Wielkiej Grecji, za czasów której Gallipoli było jej elementem. Ślady tej greckiej przynależności widać i słychać w miejscowości do dziś. Co więcej, nazwa Gallipoli pochodzi również z języka greckiego, od słów „Callipolis” lub „Kale Polis”, co oznacza “piękne miasto”.
Pierwotnie Gallipoli nie leżało na wyspie. Naturalne ukształtowanie terenu utworzyło półwysep. Dodatkowo nieustannie zagrożenie bitwami i najazdami Turków spowodowało, że Gallipoli w sposób sztuczny całkowicie odcięło się od stałego lądu. Od średniowiecza do XVII wieku znajdował się tu most zwodzony, natomiast prawo do przechodzenia po nim mieli tylko mieszkańcy miasta Gallipoli. Dopiero w XVII wieku wybudowano stały most, który po kilku przebudowach, działa do dziś.
Obecnie miejscowość Gallipoli słynie głównie z turystyki. W mieście w jego historycznej części zachował się średniowieczny, oryginalny, układ ulic. Gallipoli z powodu swojego położenia w naturalny sposób zmaga się z ciągłymi wiatrami od morza. Dlatego też ulice budowano tak, aby zminimalizować wpływ wiatru na codzienne życie miasta.
Martina Franca
Miejscowość Martina Franca to „stolica baroku„. Martina Franca jest dość często omijana w trakcie zwiedzania Apulii, natomiast turyści ceniący barok wybierają miejscowość Lecce. Miasteczko Martina Franca jest malowniczo położone na wzgórzu i jest ono kolejnym „Białym Miastem”. Jest ono również drugim, pod względem wielkości skupiskiem domków trulli w tej okolicy.
Martina Franca to jedno z najelegantszych miast w całej Apulii. W mieście znajduje się mnóstwo zabytkowych kościołów oraz niesamowitych pałaców i placów, z których największe wrażenie robi Piazza Plebiscito, czyli zdecydowanie najładniejsze miejsce w całym mieście. Jest to owalny plac otoczony kolumnadą arkadową, przystrojoną pięknymi kwiatami, gdzie skrywają się małe restauracje oraz kawiarnie. Panorama na fasadę Bazyliki, dzwonnicę i barokowe zdobienia kamienic, jest wyjątkowo ujmująca. Można w tym miejscu spędzić cały dzień, pijąc kawę i podziwiając ten widok. Dodatkowo spacer „białymi ulicami” jest wyjątkowo przyjemny.
La Grecìa Salentina
La Grecìa Salentina to związek 11 miast, założony w 1966 roku – Unione dei Comuni della Grecìa Salentina, leżących w pobliżu miejscowości Lecce, które zamieszkuje etniczna mniejszość grecka. Co ciekawe, mniejszość ta wciąż posługuje się oryginalnym greckim dialektem zwanym griko. Do Unione dei Comuni della Grecìa Salentina należą miasta: Calimera, Castrignano dei Greci, Martano, Corigliano d’Otranto, Soleto, Melpignano, Zollino, Sternatia, Martignano oraz od 2007 roku do związku przyłączono miasta Carpignano Salentino oraz Cutrofiano.
Celem Unione dei Comuni della Grecìa Salentina jest upowszechnianie wiedzy o griko, zachowanie kultury, nauczanie tego dialektu w szkołach oraz wydawanie poezji i książek w tym zagrożonym dialekcie.
Torre dell’Orso
Torre dell’Orso to typowa miejscowość turystyczna z bardzo ładnymi, białymi oraz piaszczystymi plażami, oraz dwiema bardzo podobnymi skałami wyłaniającymi się z morza – Le Due Sorelle. Kurort Torre dell’ Orso znajduje się na południowy wschód od Brindisi i jest on bardzo popularnym miejscem, które odwiedzają wycieczki na statkach oraz jest rajem dla miłośników nurkowania. Wybrzeże w okolicy Torre dell’Orso otaczają jaskinie, a także formacje wapienne, które są obmywane przez Morze Adriatyckie.
Otranto
Otranto to małe nadmorskie, bardzo turystyczne miasteczko, które w sezonie wakacyjnym jest nieco zatłoczone. Co więcej, jest to świetna baza wypadowa do zwiedzania wybrzeża Półwyspu Saletyńskiego. Otranto to miasteczko z ładnym portem oraz kilkoma zabytkami wartymi uwagi. Do największych atrakcji Otranto należy Zamek Aragoński – Castello Aragonese. Zamek zbudowano pod koniec XV wieku. Oryginalnie miał kształt czworoboku z 4 okrągłymi wieżami. Obecnie zamek posiada 3 wieże i w całości otacza go dość głęboka fosa.
Na uwagę w mieście zasługuje również Hypogeum Torre Pinta. Hypogeum to podziemne pomieszczenie na planie koła, które służyło za grobowiec oraz miejsce kultu. Powstawały one od epoki kamienia aż do czasów rzymskich. Hypogeum Torre Pinta w Otranto jest dość specyficzne, ponieważ posiada kształt krzyża. 4 korytarze tworzą ramiona oraz wskazują na 4 strony świata. We wnętrzu Hypogeum Torre Pinta oprócz wielu nisz pogrzebowych, można zauważyć piec służący dawniej do kremacji zwłok. Co ciekawe, Hypogeum Torre Pinta odkryto dość niedawno, bo w roku 1976.
W Otranto warto zobaczyć również Katedrę Santa Maria Annunziata. Zbudowano ją w XII wieku, jednak została poważnie zniszczona podczas najazdu Turków w 1480 roku. Wówczas Turcy zorganizowali w niej stajnię. Obecnie w Katedrze znajdują się w szklanych gablotach szczątki ośmiuset mężczyzn straconych podczas najazdu Turków. Znajdziemy tam też tak zwany “kamień męczeństwa”, na którym to ścięto tych mężczyzn.
Kolejną atrakcją leżącą około 3 km od miasta jest odkrywkowa kopalnia boksytu – Cava di Bauxite z małym jeziorkiem w niesamowitych kolorach, leżącym wewnątrz odkrywki. W upalny letni dzień warto oddalić się od zatłoczonej miejscowości Otranto oraz udać się na plażę Spiaggia di Baia dell’Orte.
Il Parco del Negroamaro
Winnice południowej Apulii od VI wieku przed naszą erą obsadzano praktycznie wyłącznie odmianą winorośli Negro Amaro. Powstające z tych winorośli wino ma intensywny czerwony kolor z drobnymi refleksami od rubinowego do granatowego. Wino Negro Amaro charakteryzuje również delikatnie wyczuwalna goryczka. Co ciekawe, ze względu na czarny odcień skórek owoców, odmiana ta w dialekcie lokalnym była nazywana „niuru maru„, z tej właśnie nazwy powstała obecna nazwa Nero Amaro. Il Parco del Negroamaro ma na celu promocję lokalnej żywności oraz wina produkowanego z tutejszych odmian winorośli.
Autor: Magdalena Łydka